وزارت ترس/ گراهام گرین(Greene, Graham)؛ ترجمه پ‍روی‍ز داری‍وش.
تهران: انتشارات اس‍اطی‍ر، ۱۳۷۰.
۳۲۸ صفحه.
آرتور رو که در بحبوحه جنگ جهانی دوم در لندن زندگی می کند در یک گاردن پارتی برنده کیک بزرگی می شود؛ او علیرغم میل مدیران برگزار کننده مسابقه( که اصرار دارند اشتباهی پیش آمده) کیک را به خانه می برد و مدت کوتاهی بعد ناخواسته میزبان مرد افلیج ناشناسی می شود که قصد دارد وی را مسموم کند. اما ماجرا بسیار پیچیده تر از یک سوء قصد است.
گراهام گرین در این رمان قدرت نویسندگی فوق العاده خود را به نمایش می گذارد: کتاب دقیقا همانند یک پازل قصه پُرکششِ جاسوسی و سرقت اسرار را روایت می کند.
صفحات ابتدایی کمی کسالت بار است اما اگر خواننده ازمطالعه منصرف نشود جذابیت کتاب آشکار می گردد. این رمان را( که در سال 1943 منتشر شد) به حق یکی آثار ادبی برجسته جهان دانسته اند.
چنین به نظر می رسد که وزارت ترس نمادی از سازمان امنیت است.
جملاتی از کتاب:
شاید اتاقها گناهکار بودند؟ اتاق های مردی که در مدت چند ساعت تن به مرگ سپرده بود. اتاق گناهکار چگونه اتاقی است؟ اتاق هم مثل سگ برخی خصایص صاحب خود را منتقل می کند. اتاق را به منظور هدفی تربیت می کنند- یا آسایش، یا زیبایی، یا تناسب یا وضع، قطعا این اتاق را چنان تعلیم داده بودند که هیچ چیز مشخص نداشته باشد. حتما اتاقی است که اگر پلیس در آن بگردد هیچ سری را بر ملا نمی کند.
مدتها پیش از آن که از پله ها بالا رود می دانست چه باید بکند. یک جمله که جانس مکرر گفته بود درباره وزارت ترس به خاطرش آمد. اکنون احساس می کرد که از کارمندان دائمی آن وزارت شده است. اما این وزارت کوچک نبود که جانس از آن سخن گفته بود و هدف آن پیروزی در یک جنگ یا تغییر قانون اساسی یک کشور بود. این وزارتی بود به عظمت زندگی که هرکه عاشق بود عضو آن می شد. هر که عشق در دل دارد ترس هم دارد.
